Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε, για την ακρίβεια, στις 27 Φεβρουαρίου του 1953 στο Λονδίνο, στο τραπέζι όπου κάθισαν για πρώτη φορά όλες μαζί οι πιστώτριες χώρες της τότε Δυτικής Γερμανίας πλην εκείνων που ανήκαν στο ανατολικό μπλοκ. Ηταν η Διάσκεψη του Λονδίνου που, από τον Μάρτιο έως τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς διαπραγματεύτηκε και εν τέλει αποφάσισε το «κούρεμα» του γερμανικού χρέους.
Η διάσκεψη συνεκλήθη με πρωτοβουλία των Ηνωμένων Πολιτειών, όταν το χρέος της Δυτικής Γερμανίας είχε φθάσει στα 32 δισεκατομμύρια μάρκα. Στο ποσό αυτό δεν υπολογίζονται οι πολεμικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις.
Ανάμεσα στις χώρες – πιστωτές που μετείχαν στις διαβουλεύσεις του Λονδίνου ήταν οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Γαλλία, η Βρετανία, το Ιράν, η Ιταλία, η Ισπανία, η Γιουγκοσλαβία, η Νότιος Αφρική, η Ελβετία και η Ελλάδα. Η Ρωσία και οι χώρες του τότε ανατολικού μπλοκ δεν συμμετείχαν στην Διάσκεψη.
Η διαπραγμάτευση κράτησε έως τις 8 Αυγούστου του 1953. Τότε υπεγράφη η περίφημη συμφωνία του Λονδίνου για τα Εξωτερικά Χρέη της Γερμανίας - γνωστή ως London Agreement on German External Debts. Ηταν η συμφωνία που προέβλεπε «κούρεμα» του γερμανικού χρέους κατά 60% και αποπληρωμή του, με ρήτρα εμπορικού πλεονάσματος, σε 30 χρόνια. Δεν ήταν ούτε «απομείωση», ούτε ελάφρυνση, ούτε απλή επιμήκυνση. Ηταν καθαρή και ριζική διαγραφή χρέους με πρόσθετο, μείζον πλεονέκτημα για την Γερμανία την ρήτρα εμπορικού πλεονάσματος: Η αποπληρωμή του εναπομείναντος χρέους θα γινόταν μόνον εάν η Γερμανία θα είχε εμπορικό πλεόνασμα και οι καταβολές δεν θα ξεπερνούσαν το 3% των εσόδων της από τις εξαγωγές.
Για την ιστορία, εκ μέρους της Ελλάδας την συμφωνία είχε υπογράψει ο πρεσβευτής της χώρας στο Λονδίνο Λέων Μελάς και κυρώθηκε από την ελληνική Βουλή με νόμο. Η τελευταία δόση πληρώθηκε στις 10 Δεκεμβρίου του 2010 – πάνω από δέκα χρόνια μετά τη γερμανική επανένωση και αφού η Ελλάδα βρισκόταν ήδη στο πρώτο Μνημόνιο.
Το «κούρεμα» του χρέους του 1953 μαζί με το σχέδιο Μάρσαλ ήταν οι δύο παράγοντες που, ουσιαστικά, απογείωσαν την γερμανική εξαγωγική μηχανή και οδήγησαν την , κατεστραμμένη από τον πόλεμο χώρα, σε φρενήρεις ρυθμούς ανάπτυξης.
Με βάση τα σημερινά δεδομένα θα μπορούσε να είναι μια άλλη εκδοχή του «κουρέματος» του ελληνικού χρέους και του “new deal”για την ανάπτυξη που ζητά ο Αλέξης Τσίπρας. Στην Ευρώπη, όμως, του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε πάσα ομοιότητα με πραγματικές καταστάσεις και πρόσωπα μάλλον πρέπει να θεωρείται τυχαία.
