BREAKING

Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

Σμίκρυνση


Του Γιώργου Σταματόπουλου

Φίλος καλός μού εξομολογείται: «Κάθε μέρα που περνάει νιώθω να συρρικνώνομαι, να μικραίνω, όλο να μικραίνω. Εχασα τη δουλειά μου, τους φίλους μου, η σύζυγος “απελευθερώθηκε” από το συν, υπομένει τον δικό της ζυγό κι εγώ τον δικό μου. Τα παιδιά τελείωσαν το Πανεπιστήμιο αλλά έχουν αποδυθεί σε αγώνα για ένα μεροκάματο. Μένω στο σπίτι ενός γνωστού προσωρινά, αλλά ούτε φως έχει, ούτε θέρμανση-κλιματισμό· τίποτε. Οι άνθρωποι στους δρόμους μού φαίνονται διαφορετικοί, τεράστιοι μες στη θλίψη τους. Το συνηθισμένο έχει χαθεί, η καθημερινότητα, που είχα κόψει και ράψει στα μέτρα μου (στο μέτρον των πραγμάτων…), έχει μεταμορφωθεί, έχει κατακομματιαστεί. Γιατί ήμουν τόσο απόλυτος; Γιατί δεν έβλεπα τη μικρότητά μου; Γιατί όλα τα είχα θεωρήσει μεγάλα και τρανά; Χάζευα στην τηλεόραση και αρνιόμουνα να δω τις περιορισμένες δυνατότητες της οικονομικής ανάπτυξης και του πολιτικού συστήματος. Δεν έβλεπα ότι η αγορά είναι το σύστημα, άκουγα τους πολιτικούς και νόμιζα ότι αυτοί, έστω κακήν κακώς, κυβερνούσαν. Οσο και αν καταλάβαινα τους θεατρινισμούς, δεν καταλάβαινα εντούτοις ότι ως κοινωνία απουσιάζαμε από τη νομή της εξουσίας.

Πλέον έχουν αλλάξει τα μεγέθη, νομίζω ότι κάποιος δανειστής θα με λιώσει με την μπότα του, ότι κάποιος κυβερνήτης θα αρχίσει να μας δέρνει αλύπητα με το μαστίγιο της αυθάδειας και του αυταρχισμού· ήδη νιώθω δαρμένος και λιωμένος. Αλλαξε η γνώμη μου για την απεραντοσύνη του σύμπαντος, το δικό μου σύμπαν έχει αλλοιωθεί και βιασθεί και χλευαστεί, από μια κλωστή κρέμεται η πνευματική και ψυχική μου υγεία. Τι μοναξιά είναι ετούτη! Τι θυελλώδη αναποδογυρίσματα συνέβησαν στη ζωή μου. Κι εγώ εκεί, παρακολουθώ την ταπεινή μου σμίκρυνση αγόγγυστα, η όρασή μου δεν με βοηθά ν’ αντικρίσω το φυσικό μέγεθος ζώων, φυτών, πραγμάτων. Μερικές φορές υποψιάζομαι ότι εξαϋλώνομαι· ευτυχώς γρήγορα συνέρχομαι. Σιγά σιγά χάνω τη φωνή μου· σου μιλάω όσο μπορώ ακόμη να συναρμολογώ φθόγγους, λέξεις, φράσεις. Η γλώσσα μου μ’ εγκατέλειψε, το ίδιο και το ύψος μου, το βάθος (σιγά που είχα…)· τα πόδια μου σέρνονται, η κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο θολή, πιο παράξενη, πιο αποκρουστική, πιο ανοίκεια. Τι μου συμβαίνει; Δεν θέλω να μου απαντήσεις, ξέρω ότι ακόμη είσαι αισιόδοξος, ότι πάντα κάτι βλέπεις πίσω από το σκοτάδι και την παρακμή, αλλά να ξέρεις, δεν έχει σημασία, διότι μόνο εσύ το βλέπεις, και τινες έτι φευγάτοι. Δεν έχω δίκιο;» «Δίκιο έχεις -απαντώ- αλλά πού θες να καταλήξεις;» «Αν ήξερα, αδελφέ, πού θέλω να καταλήξω, δεν θα σε φλόμωνα με όλα τούτα τα παράδοξα περί σμίκρυνσης· αλλά έτσι νιώθω: τόσο δα μικρούλης, ελάχιστος». Τον χτυπάω φιλικά στην πλάτη. «Σύνελθε», του λέω.

gstamatopoulos@efsyn.gr

About " "

Άφησε το σχόλιό σου
 
Copyright © 2013 Αλληλεγγύη Πειραιά
Design by FBTemplates | BTT